"AŞIK DEĞİLİZ SADECE BİRBİRİMİZİ SEVİYORUZ"

Onların 13 yaşındaki ikizlerinden biri bedensel engelli. Ayten’in, kanser olduğunu öğrendiklerinden beri hayatlarında başka bir farkındalık var. Onlar artık korkusuz, ön yargısız, her şeyden öte kalıpsız. Kanserle tanıştıklarında hastalık yokmuş gibi yaşayıp onu alt etmişler. Çünkü Tamer’in değimi ile “hayat bir et parçası değil” [resim=20120205resim-185153C8][/resim] Türk milleti olarak arabesk olaylara bayılırız. Hele işin içinde ünlüler, kanser, engelli bir evlat varsa. Bu söyleşi bütün bu unsurları barındırıyor. Ama şimdi okuyacaklarınız bir dram değil mutluluğun yolunu gösteren umut dolu bir hayat dersi… Okuyup da öykünün yalnız dram yanını alıp içinden “Vah vah” diyenler varsa, kendilerine üzülsünler. Hem işte, hem evde bunca yıldır aynı yüze bakmak zor olmuyor mu? A-Tamer ile 22 yıldır birlikteyiz. Neden hala birliktesiniz diye soracak olursan ‘Bilmiyorum’ dan başka bir cevabım yok. [resim=20120205resim-185153E2][/resim] TAMER TAM BİR SOKAK KÖPEĞİ Bildiğim kadarıyla sen evcimen bir insansın, Ya Tamer? A-O tam bir sokak köpeği… Birlikte yaşadığın insanı olduğun gibi kabul etmek zorundasın. Tamerin dışarıda, insanların arasında olmaya ihtiyacı var. İnsanları değiştiremezsin. Kimseyi değiştirmeye hakkin da yok zaten. Türk kadını olsa tasmayı takmıştı. İçindeki Avrupalıdan mı geliyor hayvan sevgisi. Tam olarak nerelisin? A-Annem İsveçli, babam Türk. Çok merak ettiğim bir şey var. Bu kadar güzel kızlar, mankenler var Tamer’in etrafında. Çevresinde böylesine huriler dolaşırken kıskanmıyor musun? T-Ben söyleyeyim. Mesela birini beğenmişsem Ayten hemen hissediyor, çekim yaptığım yere geliyor; “Geçerken bir uğradım canım, özlemişim” diyor, dudağımdan öpüp gidiyor. Diğer kızdaki cilve anında kesiliyor tabii… A-Aslında ben de aynı işi yapmasaydım herhalde Tamer benimle bu kadar uzun süre evli kalmazdı. Bana gelene kadar Tamer eğitilmişti. Beni asıl yoran çevremdeki ‘nasıl dayanıyorsun, o gidip kadınları elliyor kızmıyor musun’ diyenler oldu.Benim rahat olmam insanları rahatsız etti. Nasıl tanıştınız? İsveç’te karlı bir günde göz göze gelmek filan? A-Yok canım… İsveç’te 4 sene bir fotoğrafçının asistanlığını yapmıştım. Sonra Londra, İspanya derken Türkiye’ye geldim.Burada fotoğrafçılık yapabilir miyim diye düşünüyordum…. Ve ünlü fotoğrafçı Tamer Yılmaz hızır gibi yetişti... Tam olarak değil. Bir akşam yemeğinde biriyle tanıştım,”iki fotoğrafçı arkadaşım var, onlarla görüş istersen” dedi. Onlardan biri genç ve yakışıklı Tamer tabii… A-Yok canım sıska kara kuru bir şeydi. Ama ilk görüşte aşık oldun bu sıska şeye… A-Hayır o da olmadı aşk çok sonra geldi. Bir süre bunlara takıldım. Marie Claire için çekim filan yaptım. Eylül ayı geldi, İsveç’e döneceğim… Bu arada asılıyor mu Tamer sana? A-Asılmıyor da, ama kaçırmakta istemiyor. “Karşıya seni ben bırakayım” filan gibi ağabeylilik yapıyor hesapta. T-Amcasıydım (gülüyor) Bir gün “Bende bir oda boş, orada kalırsın” dedim. ‘Kiraya ortak olurum’ dedi. Geldi. KANSER OLDUĞUMU ÖĞRENİNCE AKLIMA İLK ÇOCUKLARIM GELDİ Sonra bir sabah uyandınız, evcilik oyunu oldu aşk oyunu… A-Uyandık… Üzerinden 22 yıl geçti… Ama evlenmeden önce sekiz yıl birlikte yaşadık. Sekiz yıl sonra mı geldi aklına 'gelinlik giymek'? T-8 yıldır aynı evin içindeydik, dolayısıyla evliydik zaten. Çocuk yapmaya karar verince resmi nikah yaptık. Çünkü Türkiye şartlarında çocukların annesi babası evli olmalı. Kısaca kendimiz için değil de onlar için yaptık bunu. Çocuğu olunca insanın yaşamında çok şey değişiyor değil mi? A-Tabii insanın hayatındaki öncelikleri değişiyor. Mesela kanser olduğumu öğrendiğim zaman ilk önce eyvah, dedim, öleceğim ve çocuklarıma ne olacak. Kanser için aile hastalığı derler. Biri yakalanınca tüm aile etkilenir. Durumu öğrenince sen ne tepki verdin Tamer? T-Hastanede, hemşirenin gelişinden anlamıştım kadının iyi haber vermeyeceğini. Çok güleç yüzlüydü, başka şeylerle ilgili gibiydi. Sonra geldi “Sizi doktorla görüştürmem lazım” dedi. O zaman Ayten çöktü tabii. [resim=20120205resim-185153D2][/resim] ENGELLİ OĞLUMUN ACINACAK BİR DURUMU YOK Ya sen Ayten.. İsyan edip ‘Neden ben?” diye sorguladın mı kendini? Neden ben diye düşünmedim de… Göğsümde bir kist olduğunu Tamer’den önce öğrenmiştim. Bastırınca ağrıyordu, bir de ağrımaz derler. Tamer o sırada İstanbul’da değildi. Sonucu öğrenmeden söylemek de istemedim… Bizim ikizlerimizden biri bedensel engelli.. Onun fizyoterapistine açtım durumu. A pardon, oraya geliriz de geliriz ama önce şunu merak ettim. Engelli bir çocuğum var dedin… A-Tibet’in .bizim ailemize düşmesi onun en büyük şansı. Türkiye gibi bir ülkede engelli olmak kolay değil. Çocuğunu kapatan, bağlayan aileler bile var. Biz onun için elimizden geleni yapıyoruz. Tibet’i engelli olarak görmüyoruz bir kere. Hiçbir zaman insanlardan çekinmedik, utanmadık. T-Öyle eyvah gibi bir şeyimiz olmadı. Zor bir durum. Onu hayata nasıl hazırlıyorsunuz? A-Herşeyden önce ona acımıyoruz, zavallı muamelesi yapmıyoruz. Geçen gün bir şey yapmakta zorlanıyordu, yardım etmedim. “Sen bana hiç acımıyor musun?” dedi. Güldüm, “Acımıyorum, çünkü acınacak bir durum görmüyorum dedim. T-Bizim ev üç katlıdır. Tibet’in odası en üstte, çatı katında. Acımamak işini biraz abartmıyor musunuz, ben zor çıkıyorum üç katı… A-Özellikle orada. Mücadelesiz geçmeyecek hayatı. Hep, zorlanacak, dolayısıyla zorluklarla baş etmeyi öğrenmeli. T-Mesela özel okula gidiyor. Pek çok kişi çocuğunu şoförlü arabayla gönderiyor, bizimki servisle gidiyor. Biz yarın olmayacağız. Biz yokken hayatını devam ettirmeyi öğrenmeli… KENDİ KENDİMİ KANSER ETTİM Peki gelelim o güne.. Tibet’in fizyoterapisti ile konuşuyordun… A-Öyle bir şey söyledi ki… “Sen” dedi “Hastalıklardan söz ederken hep ders alınması gerektiğini söylerdin. “Artık öğrenmeyi hastalıklardan değil başka yollardan seç…” Bir anlamda hastalığı kendinin davet ettiğini söylemiş sana. A-Aynen… Hasta olacağım korkusuyla çağırdım kanseri. Daha önce kendimi defalarca o hasta yatağın içinde görmüştüm. Bunu ben oluşturdum. Pişmanlık duygusu sarmıştır içini… A-Tam tersi. “Bunu yaratma gücüm varsa tersine çevirme gücüne de sahibim” dedim kendi kendime. Yani ölümle göz göze geldim ama korkusuzca ayrıldım yanından. MEMESİ ALININCA AYTEN AMAZONA BENZEDİ Vücudun kanserle, beynin de bu düşününcelerle mücadele ediyor. A-Biz kendi gerçeğimizi yaratıyoruz. Kimsenin bir şey yaptığı yok. Evren tarafından önümüze bir takım dersler konmuş, işimiz her kilidi açmak, her engeli aşmak. Peki Tamer, sen durumu öğrenince ne dedin Ayten’e? T-“Bu meme gidince Amazon kadınları gibi olursun” dedim. Hani onlar rahat ok atabilmek için sol memesini keserler ya… Amazon gibi güçlü kadın zaten Ayten… Hatta geçenlerde “Bir de o tarafı açık elbise diktir, oraya da bir dövme yaptır…” dedim.. Valla alem adamsın… T-Neden, orada müstehcen olacak madde kalmamış zaten. O KADAR ÇOK MEME GÖRMÜŞÜM Kİ BIKMIŞIM Varsın alınsın meme dedin yani ilk günlerde… T-Tabii.. Benim için fark etmez. O kadar çok meme gördüm ki zaten, bıkmış durumdayım. İşin gereği elinin altında devamlı meme var tabii.. T-Bu bir mesleki deformasyon… Piyasada gördüğün hemen herkesi nerdeyse çıplak gördüm Hiç cazibesi yok diyorsun yani… Belki tazeyken körpeyken tamam da 20 yaşından sonra hiç özelliği kalmıyor zaten memenin… Valla bu kız iyi dayanmış sana bunca yıl… Peki ameliyat günü geldi çattı.. Heyecandan eliniz ayağınız titriyor tabi… A-Benim dışımda herkes çok heyecanlı ve gergin. Sabah 7’de gittik hastaneye. Bahar Korcan, Cem Gork, Hakan Öztürk filan hazır bekliyorlar. Odamı da Feng Shui’ye göre seçtirmişler. O neden? Feng Shiu kanserede mi iyi geliyormuş? T-Yok canım. İşte kuzeyden bilmem ne enerjileri alacakmışım, başım şu yöne bakmalıymış filan. Bahar da kumaşlarla odamı Feng Sui’ye göre yeniden dekore etmiş… Perdeleri atölyesinden getirdiği kumaşlarla bir balo salonu gibi süslemiş… Siz ameliyata değil, luna park’a gitmişsiniz. A-Aynen öyle, çok komikti. Tam bir parti havasıydı. Hakan’dan fuşya rengi bir sabahlık istemiştim. Onu diktirmiş getirdi, kenarlarında tüyler, kafamda pembe ponponlar, yatağın içinde parti kızı gibi oturuyorum... SEKS HAYATIMIZ HİÇ ETKİLENMEDİ Bu kadar rahat konuşuyorsunuz madem ben de ‘ayıp’ bir soru sorayım. Bu olay cinsel yaşamınızı nasıl etkiledi? T-Ben memeyle işim olmadığını söylemiştim zaten… A-Merak ettiğin buysa seks hayatımız devam ediyor hala… T-Neden devam etmesin canım. Belki diğer erkekler farklı düşünür ama dediğim gibi binlerce çok meme görmüşüm. Benim için hareket eden organlar seksidir. Eller bacaklar gibi. Memeler kendi kendine jöle gibi sallanan şeyler. Eskiden arabalarda vardı ya kafasını sallayıp duran köpekler. Onun gibi bir durum. .. Belki senin için önemli değil ama karın için önemli olabilir. Ameliyattan sonra estetik yaptırdım mı Ayten? A-Yaptırmadım ama yaptıracağım. Gördün mü onun için önemliymiş Tamer.. Önemli ama düşündüğün sebepten değil. Protezle rahat edemiyorum, bana ait olmayan bir şey gibi geliyor, bu nedenle sütyen takamıyorum. Takma ne olacak, hippiler gibi işte… Olur mu, sütyen takmadığım için sağlam göğsüm dizime kadar indi neredeyse O yüzden bir estetiğin zamanı geldi. Ama bu halimle de barışığım, böyle üstsüz fotoğraf bile çektirdim. İKİZLERDEN BİRİ ÇOK MUTAASSIP Bize verirsin artık o fotoğrafı röportajda kullanmak için… T-Aman sakın. Bizim ikizlerden Robin, geçen gün internette bulmuş o resmi “Anne sen soyundun mu, rezil ettin beni okulda” diye bağırıyordu. Nasıl oluyorsa bizden mutaassıp bir çocuk çıkmış. Adını yanlış koydunuz herhalde… Robin değil… Aslında Osman filan dememiz lazımmış, tam bir Osmanlı erkeği. Geçen gün baktım ‘baba sen kızlarla bilmem ne yapıyormuşsun, çıplak kızlarla fotoğrafın var” diye benden bile hesap soruyor. Peki çocuklara ameliyat olayını nasıl anlattınız? Çocuklar senin ağzından çıkana değil, yaydığın enerjiye ve duygulara bakar. Direk anlattık. Aşk konuştuk, seks konuştuk, felsefe yaptık, hayatı da biraz irdeledik şimdi sıra işe geldi… Peki meslekte kendine rakip olarak gördüklerin var mı? T-Böyle bir hırsım yok. Ben çok geç başladım moda fotoğrafçılığına. 32 yaşındaydım, kimseyi de rakip görmedim. SERDAR BİLGİLİ’YE 10 ÜZERİNDEN 8,5 VERİYORUM Serdar Bilgili de bugün önemli bir fotoğrafçı. Ona Ara Güler’in izinden bir yol açan da sen misin? . T-O zaten kendi yolunu bulmuştu. Serdar’a bir stüdyo kurdum. Geldiğinde pek çok şeyi biliyordu. Sadece Biraz ışığı filan öğrettim. Peki hocam, on üzerinden kaç verirsin Bilgili’nin fotoğrafçılığına? T-Vallahi 8,5 veririm. Müthiş bir disiplini var. Ama biraz sertliğini atması lazım. O 1,5 notu da fotoğraf çekerken biraz kendini kasmasından kırdım. Başka var mı yetiştirdiğin ünlü isimler? T-Yetiştirmek demeyelim de Nihat’ın (Odabaşı) fotoğrafçılığa başlamasında da benim büyük payım vardır. O günlerde, Şamdan dergisine prodüksiyonlar yapıyordu. Fotoğrafçısı ile kavga etmiş, “Sen çeker misin” diye bana geldi… Nihat senden bir balık istedi sen ona balık tutmayı öğrettin demek. T-Öyle oldu biraz… Bir defalık çektim. Sonra ona bir makine aldık. “Sana devamlı biri lazım, o sen ol bari” dedim. Biraz yolu yordamı gösterdim. Öyle başladı işte… Bir de eski ustalardan Erol atar vardı… Erol Atar, Tamer tutar… Erol Atar’ın döneminden kalan bütün teknikler değişti fotoğrafçılıkta. Photosop’lar, dijital kameralar filan… T-Evet bütün bunlar fotoğrafın botoksu oldu işte. Ne yani, photoshop çıktı mertlik bozuldu mu? T-Pek sayılmaz. Eskiden negatif filmin üzerinde rötuş yapardık. Şimdi aynı şeyi photoshop ile resme çok müdahale etmeden yapıyorum. Düşünsene şimdi 45 yaşındaki kadının 28 yaşındaki biri gibi fotoğraf çektirdiğini. Fotoğrafta şike değil mi bu? T-Asıl felaket 65 yaşındakinin 25 yaşında gibi çektirmesi.. Daldan dala atlıyoruz ama bizim ünlüler mi yoksa yabancılar mı daha kaprisli? T-Tabii ki bizimkiler Daha hamken ‘Ben oldum’ durumları var. Dünyada Celebrity insanlarla çalıştım, Cumhurbaşkanlarını çektim ama bizimkiler bir acayip ABDULLAH GÜL’ÜN 1 SAATLİK ÇEKİMİ 5 SAAT SÜRDÜ Cumhurbaşkanları mı? Hangisi? T-Abdullah Gül… Protokolden dolayı zordur herhalde Cumhurbaşkanını çekmek T-Yok canım onun için söylüyorum ya. O kadar sakin ve güzel bir çekimdi ki, 1 saatliğine gittim, 5 saat kaldım. Çalıştığın en kaprisli politikacı kimdi? Politik bir cevap istemiyorum ama.. T-En kaprisliler ANAP'lılardı İyi ki de politik değil cevabın. Bari ben sorayım; Mesut Yılmaz mı? T-Mesut bey kaprisli değildi ama sigara içmekten fotoğraf çektirmeye vakit bulamadı. Beş dakika bıraksa sigarayı çekeceğiz. En çok o yordu beni. Peki ya Sosyal Demokratlar?... T-Deniz Baykal çok enteresan bir adam. Kürsünün arkasından halkı selamlar gibi fotoğrafını çekeceğiz. Kırışmasın diye gömleğini dışarı çıkarttım. Nasılsa görünmüyor. “Yahu Tamer biliyorum görünmüyor ama böyle yaparsam kendimi halkı kandırmış gibi hissediyorum.” dedi ve gömleğini tekrar pantolonunun içine soktu. AJDA FOTOĞRAFLARINI DAHA GÖRMEDEN BEĞENMEDİ Adam yıllardır bizi kandırdı fotoğrafa gelince dürüstlük abidesi oldu. Peki bizim ünlülerden Diana Ross kaprisi yapan var mı? T-Ajda (Pekkan) ile Polisan reklamı çekiyoruz. Saatler süren çekim bittikten sonra Ajda daha fotoğrafları görmeden “Çocuklar bu deneme çekimi olsun ben beğenmedim” dedi… Yahu daha fotoğrafları görmeden neyi beğenmemiş? T-Ben de onu sordum zaten. “Benim makyajım da kostümlerim de iyi değil” dedi çekimi iptal etti. Ertesi gün bir daha çektik… Onu beğenmiştir inşallah… T-Görmeden onu da beğenmedi. Bu sefer saçları iyi değilmiş. Ondan sonra ben pes ettim, “Çekmem artık” dedim. Mesai boş yere gidiyor küplere binmişsindir herhalde... T-Yok ya, her defasında paramı alıyorum ben. Ama tabi bu durumda başkası olsa dört defa daha çeker. Benden sonra iki kere de Ayşe Ersayın çekti. Senin anlayacağın en zor çalışmam Ajda ile oldu. Sıkı para verseler hiç sevmediğin birini çeker misin? T-Hayır… Demin, kimi çektiğim önemli değil dedim ama sevmediğim insanlar için değildi o laf. Zannetme ki çok zenginim, ama parayla işim yok benim. Mesela garson olsam herkese servis yaparım ama bu benim aşık olduğum meslek olduğu için durum farklı. Gel biraz Türkiye hudutlarını aşalım, uluslar arası takılalım. Yabancılardan canına okuyan oldu mu? Mr Big… Yani Sex and the City’deki Chirs Noth. Dizide de Carrie’nin canına okudu, sana ne yaptı Meğer kendisine Mr. Big denmesine çok sinirleniyormuş. Ne bilsinler stüdyoda settekiler adamı öyle çağırmış, bir agresifleşti ki görmeliydin. AYŞE ARMAN, JOSE MOURİNHO’YA DOKUNUNCA… Agresiflerin kralı Jose Mourinho’yu çekmişsin. İlk aklına gelen Mr. Big mi oldu? İnanmazsın ama Jose Mourinho’yu sadece 12 dakikada çektim. Reklam filmi ve fotoğraflar için 5 saat vakit ayırmış. “Beş dakika fazla kalmam” diyor adam. Bu süre içinde Levent Semerci de reklam filmini çekecek, o da haklı olarak bana vakit vermiyor. Levent’i nasıl razı ettin sonunda… Tam razı oldu diyemem. O ışıkları bir odadan diğerine taşırken kaşla göz arasında çektim. Fotoğraflardan birinde de Ayşe Arman vardı. Adamın koluna şöyle bir dokundu, hani samimi poz olsun diye… Oldu mu bari?… Olan oldu desek daha doğru olur. Adam “Lütfen dokunmadan poz verelim” demez mi… AŞIK DEĞİLİZ, BİRBİRİMİZİ SEVİYORUZ Yabancı ünlüler kaprissiz dedin ama kendi lafını kendin çürüttün. Hepsi değil canım. Mesela Lost'taki Josh Holloway dünya iyisi bir çocuk. Karısıyla da tanıştım ama şok oldum… Öyle bir kadın ki… Allah söyletmesin… Çirkin mi yani? Çirkinden daha başka bir şey. Alakasız iki insan. Oğlan kocaman dev gibi, kadın öyle incecik ki sanki başka dünyadan gelmiş. Ama nasıl uyum sağlıyorlar aklın durur… Onları görünce aşk bu işte dedim. Ne yani, onlarınki aşksa sizinki ne? Aşık değil misin karına? T-Aşık değilim ben, seviyorum… A-Aşk olsa yürümezdi, sevginin bitmemesi önemli…