Haber izlemek bir kültürdür!

Her akşam “Ben geldim hey, kapıyı açın!” diyen evin babası gibi açtırırdı o ekranı. Tatlı tatlı gülümserken birden sinirlenir ağzı dili birbirine dolaşırdı. Programı kapatırken, “Hanım çayı hazırla, geliyorum!” derdi. Sonrasında gerçek anlamda boşluğa düştük. Bir türlü izleyebileceğimiz bir haber spikeri bulamadık. Kimisi abartılı yanlı, kimisi fazla karamsar, kimisi bu dünyadan değil gibi çeşitli haberlerin içinde zaplayıp haber alalım derken habersiz kaldık. Sonra o geldi. Buket Aydın. Mehmet Ali abimizden sonra bana göre en en iyi haber sunucularından. Bazen kendini tutamayıp “Kusura bakmayın efendim!” deyip kıkır kıkır gülmesi, bazen sinirlenip höt söt kükremesi, hak edene ağzının payını bir güzel vermesi ile sevdim onu. Kasıntı sunucalar gibi değil. Dobra. Neyse o. Sanki “Hadi koy bir bardak çay, bak neler olmuş!” der gibi sunuyor. Bu aslında bir Buket Aydın’ı övme yazısı değil, onu zaten aldığı ödüller övüyor. Benim bahsettiğim doğru habercilik. Doğru habercilik sadece doğru haber değil, bir de onu doğru sunma şekli aslında. Hepsi bir bütün… Bu da öğretilemeyen bir kabiliyet gerektiriyor. Belki size göre çok daha iyi haberciler de vardır ki mutlaka var ama ben bugün onlardan bahsetmiyorum. Bana görelerden bahsediyorum. Özgürlük de böyle bir şey işte. Ben çocukken de annemler her akşam ajansı izlerlerdi. Nasıl sıkılırdım. Sonra babam ve dedem de “Aç bakim şu haberleri!” dediklerinde tef gibi gerilirdim. Oysa ne kadar mühim olduğunu biraz daha büyünce öğrendim. Diziler gelip geçer, çeşitli yarışma furyaları olur modası biter, bir sürü yemek programları vs. bunlar popületiresine göre değişir ama haberler değişmez. Bizim aile ve bence birçok aile için son derece önemlidir. Bu anlamda “Hanım çayı koy, geliyorum!” diyen Brand’a rahmetle sesleniyorum, “Buket çayı koydum, her akşam bekliyorum.”